بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ به اين سرزمين (مكه) سوگند ياد مى‌كنم!

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

در حالى كه تو در اين سرزمين فرود آمده‌اى،

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

سوگند به پدر و آنچه زاد،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

كه بيقين انسان را در رنج و مشقت آفريديم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا (انسان) مى‌پندارد كه هيچ كس بر او توانايى (دست يابى) ندارد؟!

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد:« ثروت انبوهى را نابود كردم. »

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟!

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداده‌ايم؟!

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و زبان و دو لب؟!

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و او را به دو راه (خير و شر) رهنمون كرديم.

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

و [لى‌] با مشقت وارد گردنه نشد.

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و چه چيز تو را آگاه كرد كه گردنه چيست؟!

فَكُّ رَقَبَةٍ

(آن) آزاد كردن برده‌اى،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا غذا دادن در روز گرسنگى،

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيم خويشاوند،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا به بينواى خاك‌نشين است،

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

سپس از كسانى باشد كه ايمان آورده و يكديگر را به شكيبايى سفارش كرده و همديگر را به مهرورزى سفارش نمودند.

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنان ياران خجسته (دست راست) اند.

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و تنها كسانى كه به آيات ما كفر ورزيدند ياران شوم (دست چپ) اند.

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

كه بر آنان آتشى فرو بسته شده است.